Nee, niemand wist dit. En daarom doen we flessenpost. Je denkt dat je elkaar kent als je al een paar jaar klasgenoten bent. Maar is dat echt zo? Wat je van elkaar ziet is het topje van de ijsberg. Het meeste zit onder water en weten we niet. Flessenpost zorgt ervoor dat we onder water leren kijken. Door de vragen die de kinderen stellen na elke post leren ze elkaar nog beter kennen. En wat zitten daar mooie vragen bij…
“Nu mag je een gedachte en een gevoel dat je hebt op het blaadje schrijven.” Kleine Twijg keek twijfelachtig, maar deed het toch. Hij schreef dat hij steeds dacht dat de storm hem omver zou blazen en dat maakte hem bang.
Kleine Twijg vroeg: “Wat doe ik met dit blaadje waar een gedachte en een gevoel op staan?”
Vandaag gaat het groene matje door de handen van groep 6. Ik geef het groene matje aan de meester en vraag ‘heb jij nog iemand betrapt?’ De kinderen kijken me vragend aan: ‘Wat nu weer?’ ‘Ja hoor,’ zegt de meester, ‘ik heb ze zeker betrapt.’ Hij speelt het spel mee. Dan geeft hij met een voorbeeld aan hoe hij een kind betrapte op een ‘fijne klasgenoot zijn.’
Vandaag klapten we voor haar. Ze ging op het groene matje staan en vertelde duidelijk hoorbaar de antwoorden die haar groepje had bedacht bij de werkvorm ‘wat is een fijne klasgenoot’. Een klasgenoot van haar zei ‘wow’. Dit had ze nog nooit eerder gedaan en gedurfd. Jezelf zo laten zien en horen, midden in de kring. Ze groeide een meter. Toen ik aan de klas vroeg wat ze van vandaag vonden, zei ze: ‘ik heb iets over mezelf geleerd vandaag. Ik heb geleerd dat ik luid durf te praten tegen de klas.’ De trots spatte van haar af.
In de laatste week van de zomervakantie werd ik gebeld door een school. Of ik nog ruimte had voor een groepstraining. Eigenlijk niet, er stonden al twee trainingen op scholen ingepland. Maar de nood was hoog en voelbaar door de telefoon. Ik besloot te gaan observeren in de groep en te praten over wat er nodig was.
Kinderen hebben het vaak aardig druk. Met school, sporten, sociale contacten onderhouden. Ze verschillen hierin onderling natuurlijk ook. De één kan heel goed omgaan met drukte terwijl de ander meer behoefte heeft aan ‘stille tijd’. Kinderen kunnen echter ook last hebben van de drukte in hun hoofd. Wij leren hen dat ze de stilte ook zelf op kunnen zoeken. Door bewust te ademen en je aandacht te richten op je lichaam in plaats van je af te laten leiden door al je gedachten.