De dynamiek van de groep is zichtbaar geworden met behulp van houten poppetjes en een groepsopstelling. Hierdoor kwam erkenning en inzicht. We zagen dat meer kinderen iets van zichzelf durfden te laten zien en horen. Kinderen hebben geleerd te praten over moeilijke situaties en/of gedrag waar ze last van hebben.
Een beetje onwennig zitten we aan tafel. Moeder vertelt wat haar dwars zit. Dochter ook, alleen heeft zij er nog niet zoveel woorden voor. Ze luisteren naar elkaar, maar de cirkel doorbreken lukt nog niet.
Eind maart. Per week zie ik meer glimlachjes op jouw gezicht. Meer ontspanning. Meer durf en vertrouwen dat het wel lukt. Ik schrijf hele scripts omdat jij houdt van rollenspel met klasgenoten. Verbindingen worden gelegd, het gaat vlotter en je durft steeds meer. Hoe vaker je iets oefent, hoe makkelijker het wordt. Zo werkt dat met angst. Je gaat als een speer! Wat ben ik blij met de samenwerking met jouw school en je ouders. Korte lijnen waarbij we samen de koers bepalen. Dat was nodig en nu stroomt het weer. En het stroomt goed! We gaan richting de eindsprint.
Een gouwe ouwe al; ‘Ik hou van mij’ van Harrie Jekkers uit 1997.
Iedere coaching zou ik met dit lied kunnen beginnen. Je bent goed zoals je bent.
We besteden veel aandacht aan jouw ‘unieke ik’. Wie ben jij en wat maakt jou een goede vriend of vriendin? Weten wie je bent en waar je goed in bent, geeft stevigheid en zelfvertrouwen. Het aangaan van nieuwe situaties en contacten gaat beter als je van jezelf en je eigen kwaliteiten uit durft te gaan.
Voor kinderen is het belangrijk dat herinneringen levend worden gehouden. Dus laten we ze foto’s en spullen meenemen die herinneren aan de overleden persoon. En als een kind vertelt over dat ene grapje die ze altijd maakte met opa en haar ogen gaan daarbij stralen, dan is de vreugde en het verdriet hierom bijna aan te raken en lijkt degene die zo ver weg is ineens heel dichtbij.