Nee, niemand wist dit. En daarom doen we flessenpost. Je denkt dat je elkaar kent als je al een paar jaar klasgenoten bent. Maar is dat echt zo? Wat je van elkaar ziet is het topje van de ijsberg. Het meeste zit onder water en weten we niet. Flessenpost zorgt ervoor dat we onder water leren kijken. Door de vragen die de kinderen stellen na elke post leren ze elkaar nog beter kennen. En wat zitten daar mooie vragen bij...

"Nu mag je een gedachte en een gevoel dat je hebt op het blaadje schrijven." Kleine Twijg keek twijfelachtig, maar deed het toch. Hij schreef dat hij steeds dacht dat de storm hem omver zou blazen en dat maakte hem bang.
Kleine Twijg vroeg: "Wat doe ik met dit blaadje waar een gedachte en een gevoel op staan?"

Vandaag gaat het groene matje door de handen van groep 6. Ik geef het groene matje aan de meester en vraag ‘heb jij nog iemand betrapt?’ De kinderen kijken me vragend aan: 'Wat nu weer?' 'Ja hoor,' zegt de meester, 'ik heb ze zeker betrapt.' Hij speelt het spel mee. Dan geeft hij met een voorbeeld aan hoe hij een kind betrapte op een 'fijne klasgenoot zijn.'

Vandaag klapten we voor haar. Ze ging op het groene matje staan en vertelde duidelijk hoorbaar de antwoorden die haar groepje had bedacht bij de werkvorm 'wat is een fijne klasgenoot'. Een klasgenoot van haar zei 'wow'. Dit had ze nog nooit eerder gedaan en gedurfd. Jezelf zo laten zien en horen, midden in de kring. Ze groeide een meter. Toen ik aan de klas vroeg wat ze van vandaag vonden, zei ze: 'ik heb iets over mezelf geleerd vandaag. Ik heb geleerd dat ik luid durf te praten tegen de klas.' De trots spatte van haar af.

In de laatste week van de zomervakantie werd ik gebeld door een school. Of ik nog ruimte had voor een groepstraining. Eigenlijk niet, er stonden al twee trainingen op scholen ingepland. Maar de nood was hoog en voelbaar door de telefoon. Ik besloot te gaan observeren in de groep en te praten over wat er nodig was.

Kinderen hebben het vaak aardig druk. Met school, sporten, sociale contacten onderhouden. Ze verschillen hierin onderling natuurlijk ook. De één kan heel goed omgaan met drukte terwijl de ander meer behoefte heeft aan 'stille tijd'. Kinderen kunnen echter ook last hebben van de drukte in hun hoofd. Wij leren hen dat ze de stilte ook zelf op kunnen zoeken. Door bewust te ademen en je aandacht te richten op je lichaam in plaats van je af te laten leiden door al je gedachten.

Haar ogen gingen stralen vandaag toen ze alle materialen zag en ik vertelde dat ze twee potjes mocht versieren. Een gelukspotje en een zorgenpotje. Ze wist precies hoe ze het wilde. Welke washitape, welke kleuren, een hartje op het ene deksel en een gebroken hartje op het andere. Ze had veel tips en babbelde honderduit. Ik voerde alleen maar uit wat ze zei. Door niets te zeggen en niet te sturen en alleen haar te volgen, gebeurde er meer dan in alle sessies daarvoor.

De jongen springt van het muurtje.
‘Dat is lief dat je dat zegt, maar ik moet nog beginnen. Ik kom net kijken en de enige wereld die ik ken, is de wereld van het muurtje.’

‘Je moet toch ergens beginnen,’ roept de vogel en laat zich lui in het gras vallen, ‘je bent op dit muurtje geklommen en springt er ook zelf weer vanaf, dat lukt je toch maar mooi.’

Dapper meisje. Het viel niet altijd mee dat stilzitten, opletten, sommen. Zucht. Nog diepere zucht, die deelsommen, “ik kan het echt niet hoor,” zei je dan lachend. Jawel joh, kom op. Jij kunt dat wel. Je mocht zitten op de draaistoel zodat je kon bewegen en als we koffie haalden, speelden we stiekem restaurantje met geld teruggeven. Wat een lol had je dan.

De dynamiek van de groep is zichtbaar geworden met behulp van houten poppetjes en een groepsopstelling. Hierdoor kwam erkenning en inzicht. We zagen dat meer kinderen iets van zichzelf durfden te laten zien en horen. Kinderen hebben geleerd te praten over moeilijke situaties en/of gedrag waar ze last van hebben.

Een beetje onwennig zitten we aan tafel. Moeder vertelt wat haar dwars zit. Dochter ook, alleen heeft zij er nog niet zoveel woorden voor. Ze luisteren naar elkaar, maar de cirkel doorbreken lukt nog niet.

Een gouwe ouwe al; 'Ik hou van mij' van Harrie Jekkers uit 1997.
Iedere coaching zou ik met dit lied kunnen beginnen. Je bent goed zoals je bent.

We besteden veel aandacht aan jouw ‘unieke ik’. Wie ben jij en wat maakt jou een goede vriend of vriendin? Weten wie je bent en waar je goed in bent, geeft stevigheid en zelfvertrouwen. Het aangaan van nieuwe situaties en contacten gaat beter als je van jezelf en je eigen kwaliteiten uit durft te gaan.

Opruimen heeft alles te maken met de executieve functies. Executieve functies zijn processen in je brein die je (sociaal) gedrag en je leren aansturen. Om te kunnen opruimen heb je o.a. de volgende executieve functies nodig:
Planning en organisatie; wat ga ik doen en hoe doe ik dat?,
Aandacht richten, volhouden, verdelen; je hoofd bij de les houden,
Metacognitie; denken over wat je doet, kijken of dat goed gaat, bijstellen indien nodig.

Als ouders ons bellen, dan is de nood hoog. Dan hebben ze vaak zelf al van alles geprobeerd. De ene keer pakte dit goed uit en de andere keer minder goed. Ouders weten op een gegeven moment: er is meer nodig. Maar tussen weten en doen – hulp vragen - zit soms nogal drempel. Want doe het maar eens hè, die telefoon pakken. Je verhaal op tafel leggen.

Eén keer in de week komt ze bij me om begrijpend lezen te oefenen. Niet het leukste om te doen, vindt ze zelf. Het liefst zou ze tekenen of spelen. Of Pokémon kaarten ruilen.Deze week gaat de tekst over het skelet van een Tyrannosaurus rex dat geveild wordt. Het...

Deze prachtige, krachtige groep 8-ers leren elkaar nog een beetje beter kennen door opdrachten, spel en creativiteit. We gaan met elkaar in gesprek over: ‘wie ben jij en wat is jouw verhaal?’ ‘ Welke waarden krijg jij mee vanuit huis?’ ‘Wat gaat jouw bijdrage zijn aan de groep dit jaar? ‘En, wat heb jij zelf nodig?’

Ben je zenuwachtig voor wat komt? Heb je geen zin? Of juist wel? Voel je vertrouwen? Of geen vertrouwen? Voel je…? Wat voel je eigenlijk? 2020. Een raar jaar. Van werken aan de keukentafel naar weer functioneren in een groep en aan allerlei eisen moeten voldoen....

Met Je Mee Kindercoaching blikt terug op een heel mooi eerste jaar!🔸We hebben trajecten afgerond, veel bijgeleerd en er staan nieuwe uitdagende coachingstrajecten op ons te wachten. Het gaat in een stroomversnelling. En wij? Wij zijn gewoon heel blij en dankbaar....

🔸Wat zien we veel veerkracht bij de kinderen die we begeleiden. Ze maken kleine - en soms grote - stappen vooruit. En houden vol als het niet lukt. We kregen in korte tijd veel nieuwe aanmeldingen. Dankbaar zijn we dat ouders en scholen de weg naar Met Je Mee weten...

“Soms werken we een tijdje in stilte, bijvoorbeeld aan tekeningen of andere kunstwerken. Dan komt praten vanzelf.” 🔸Bij ons leer je meer over ‘wie ben jij’ en wat is de relatie tussen jouw denken-voelen-gedrag, wat zijn je helpende en niet-helpende gedachten, hoe...

Onze lopende trajecten met kinderen gaan op een andere manier gewoon door. Samen met ouders en kinderen geven wij hier invulling aan. We kijken naar wat er nodig is en bedenken hoe we dit ‘Coronaproof’ kunnen vormgeven. Hoe? Een aantal kinderen begeleiden we...

Met een stralende glimlach kijkt ze me aan. Ook al kom ik niet voor haar. Ik kom voor haar vriendin. Haar beste vriendin, laat dat even duidelijk zijn. Drie keer per week gaat haar vriendin met me mee. In de eerste weken was zij degene die mee mocht oefenen buiten...

" Er hing een taaie, zwarte lucht in het bos. De eekhoorn deed zijn raam open, keek naar buiten en dacht: de zwarte zwaan heeft weer eens gezucht. Hij snoof de donkere damp op en schudde zijn hoofd. 'Volgens mij,' zei de olifant, 'heeft de zwarte zwaan een groot...

Er is hier een weggetje dwars door de weilanden waar je de zon zo mooi ziet opkomen dat je erdoor verblind raakt. Dit weggetje heeft een aantal fikse drempels. Vaak fietste ik hier met kinderen. En zag ik hoe ze om gingen met deze hobbels. De een ging voorzichtig...

Vaak was ze stil. Ze haalde hoge cijfers. Of ze iets leuk of minder leuk vond, was moeilijk te zien. Behalve op vrijdagmiddag. Dan gingen we naar het speellokaal voor de dramales. Als zij ging spelen dan gebeurde er iets. Dan zag je kinderen kijken. Echt kijken....

Door vaardigheden te trainen, door veel te oefenen en te herhalen groeit het vertrouwen van kinderen in hun eigen kunnen. Wij zien dit wekelijks bij de kinderen die we coachen. En dit is het allermooiste van ons werk. Zien dat het kwartje valt, zien dat het kind een aha-ervaring heeft van o-zit-dat-zo! We zien, verstevigen en borgen. En ook hier is het uitgangspunt altijd de kracht van het kind.

(maar dan ook écht helemaal niets)

Als je dit leest, wat denk je dan? Lijkt je dat fijn? Of misschien wel heel ongemakkelijk? Want écht helemaal niets doen...dat zijn we niet gewend.

De coachkoffer. Oud, versleten maar goud waard. De coachkoffer gaat overal mee naar toe èn is altijd goed gevuld. Met helpende gedachten, speel je wijs, dikke potloden, handpoppetjes en spelletjes. Liefst korte spelletjes om het ijs te breken of aan het eind van een coaching te spelen.

Kinderen met selectief mutisme praten niet. In ieder geval niet overal. Vaak is de school een plek waar ze hun stem niet laten horen. Dat is geen onwil. Ze kunnen niet anders.

Vreugde en verdriet. Ze zijn er. Ze zijn er soms tegelijkertijd. Soms wandelen ze achter elkaar aan. En vaak wandelen ze gewoon naast elkaar Met Je Mee.

Na de herfstvakantie gaan we van start met een krachtige èn superleuke training. In deze groepstraining van 5 lessen leren kinderen wie ze zijn, wat ze nodig hebben en hoe ze dit vanuit hun eigen kracht kunnen inzetten!

... zei ze vandaag tegen mij. Er spreekt zoveel vertrouwen uit deze zin. En dat is precies de reden dat we dit samen zijn gaan doen. Dat we kozen voor een VOF. Jij jouw kennis en ik de mijne. En samen weten we meer.